Categorie: Nieuws

“Is dit het nu?” “Kan ik het wel aan”? “Is het risico niet te groot?” Wikken, wegen, uitstellen, relativeren: de meesten van ons doen het regelmatig. We kunnen terug in de tijd denken, keer op keer onze opties overwegen en zelfs de toekomst voorspellen (al zitten we lang niet altijd goed…). Kortom: denken doen we de hele dag door. Maar is al dat ‘gedenk’ wel goed voor ons?

Bange beslisser

Toen ik SCIO startte, was dat uit angst en wanhoop. Ik was druk aan het solliciteren, maar werd (zoals het gros van de vers afgestudeerde psychologen) afgewezen wegens ‘te weinig ervaring’. De hele situatie was verwarrend, zowel negatief als positief (wanhoop en angst tegenover ambitie en energie). Ik kreeg goedbedoeld advies vanuit alle hoeken, wat erop neerkwam dat ik mijn verstand moest gebruiken en goed moest nadenken over mijn keuzes. Een eigen praktijk starten: het was zo’n enorm risico! Mijn gedachten? “Mijn trajecten worden niet vergoed, ik bouw geen pensioen op, ik heb een leuke horecabaan met een degelijk salaris, ik wil evenveel bijdragen aan de kosten als mijn partner.” Voor mijn gevoel waren dit feiten, ik kon echt beter door solliciteren voor een psychologenfunctie en blij zijn met wat ik had. Maar ik kon het niet. Mijn visie en ondernemers-mindset zetten me aan tot handelen. Ik nam, ondanks heftige angstemoties, een grote beslissing: SCIO was geboren. Ik heb destijds heel wat uren ‘denkwerk’ verricht voordat ik het besluit nam. Maar wat maakt nu dat we het juiste doen bij zulke grote beslissingen? Is het denken? Is het wikken en wegen, plussen en minnen? Of is het iets anders?

Grote keuzes

Spanning hoort bij het maken van grote keuzes: of het nu een nieuw huis, gezinsuitbreiding, een andere auto of een extra personeelslid is. We maken lijstjes, winnen advies in, gaan eindeloos vergelijken via internet en rekenen alles tot op de decimaal uit. Veel van onze energie gaat naar het nemen van beslissingen. Het eindeloze gedenk en ‘uitgepluis’ geeft ons een gevoel van controle: we weten alles en hebben over alles nagedacht – dan kan het niet misgaan! Als we hier helder op reflecteren, dan komen we echter tot de conclusie dat ‘alles overdenken’ geen garantie is voor succes. Sterker nog; we worden vaak op het verkeerde been gezet door de hoeveelheid beschikbare informatie. De beste beslissingen nemen we volgens mij vaak als we juist even niet aan het denken zijn.

Eureka op vakantie

Bedenk maar eens: wat zijn je beste beslissingen ooit geweest? Met welke keuze die je gemaakt hebt, ben je superblij? Voor mij is dit bijvoorbeeld mijn partnerkeuze elf jaar geleden. Ik hoefde niet te wikken, wegen, denken of rekenen. Ik wist het! Of nee: ik voelde het! Datzelfde geldt voor het starten van mijn eigen bedrijf, het verhuizen naar een vast kantoor en het aannemen van mijn teamleden. Als je terugblikt op jouw grote keuzes, kom je waarschijnlijk tot de conclusie dat je de beste keuzes hebt gemaakt op momenten dat je juist even niet met beslissen bezig was. Op vakantie, tijdens een ontspannen avond met vrienden, bij een wandeling op het strand of onder het koken van een uitgebreid diner. Je zat niet voortdurend ‘in je hoofd’, maar maakte contact met jezelf en met je gevoel. Alle goedbedoelde adviezen of beren die in de weg stonden, verdwenen prompt naar de achtergrond. Het ging helemaal vanzelf: je voelde wat je moest doen.

Gevoel: je wijze raadgever

‘Je gevoel is je kompas’ hoor ik mensen wel eens zeggen. Ik ben het hier in essentie helemaal mee eens. Ons gevoel is onze raadgever. Hoe vaak zeg je wel niet tegen jezelf (als je weer eens ‘spijt’ hebt van iets): “Achteraf gezien voelde het eigenlijk al niet goed”. Dan mag je jezelf de vraag stellen: “Waarom heb ik dan niet naar mijn gevoel geluisterd?”. Onze voorouders in de oertijd deden dit veel beter. Ons brein functioneerde toen (bijna) volledig op ons gevoel (ons ‘dierenbrein’). Het was een snel functionerend brein: als je bang werd, ging je rennen (of slaan). Als je moest poepen, dan deed je dat ter plekke. Als je honger had, dan slachtte je de buurman en zorgde je dat jijzelf in leven bleef. Je volgde je gevoel en zorgde dat je zo succesvol mogelijk was (lees: lang leven en zoveel mogelijk gezonde kinderen op de wereld zetten). In die tijd was je gevoel dé raadgever waar je geen moment aan twijfelde.

Met verstand naar je gevoel kijken

In deze snel veranderende wereld (met alle verleidingen op de loer) is het echter niet verstandig om altijd domweg naar ons gevoel te handelen. Mijn gevoel zegt ook wel eens dat ik het ‘verdiend heb’ om een hele fles wijn achterover te gooien en dat ik écht wel die jurk van 180 euro mag kopen. Ik werk er toch voor? Als we continu ons gevoel zouden volgen, zou het één grote chaos worden. Ik hoor je denken: “Wat is de bedoeling? Gevoel of verstand?” Het antwoord (zoals op vele grote vraagstukken) is ‘balans’. Het is belangrijk om stil te staan bij je gevoel (want dat geeft de richting van jouw behoeftes aan) en dan met je verstand de verschillende opties te bekijken. Oftewel: verstandig naar je gevoel luisteren. Dat is wat mij betreft dé oplossing voor grote vraagstukken in het leven. Start met voelen en denk daarna pas na.

Voelen, hoe doe je dat?

Voelen lijkt zo simpel. Je wordt geprikt, het doet pijn. Je wordt gestreeld, het is fijn. Lichamelijk voelen is over het algemeen voor veel mensen wel te doen (zo niet: ga eens een ochtendje BodyPumpen, dan snap je wat ik bedoel). Mentaal voelen is van een heel ander niveau. Contact maken met datgene wat je het allerliefste wil: dat is het kompas waar we naar op zoek zijn. Ieder mens (dus ieders kompas) is anders. Helaas kan ik je daarom ook niet dé oplossing geven. Wel kan ik je op weg helpen met de volgende tips:

• Stop met denken en ga iets met je handen of lijf doen.
• Spreek je oude hobby’s aan: waar ging jij als kind in op? Waar ben je mee gestopt omdat je daar ‘te oud’ voor was?
• Neem een lekker lang bad, zet een muziekje op en zet vooral je telefoon uit. Verwen jezelf eens goed.
• Maak een lange wandeling door een mooi gebied en kijk eens verwonderd rond.
• Observeer spelende en blije kinderen, focus op hun plezier en onbevangenheid.
• Doe deze dingen vooral ‘zonder doel’.

Die laatste tip is zeer belangrijk. Het werkt niet om tegen jezelf te zeggen: “Ik heb een belangrijke keuze te maken, ik ga nu NIET denken en in bad – dan komt de beslissing vanzelf”. Het gaat er juist om dat je even niet bezig bent met de kwestie, maar gewoon met jezelf en met wat jou plezier geeft. Als het lukt om het knopje ‘belangrijke beslissingen nemen’ uit te zetten, dan komt het antwoord op den duur in de meeste gevallen vanzelf. Daarna kun je met je verstand kijken naar wat je gevoel aangeeft. Is het realistisch wat ik wil, kan dit op dit moment in mijn leven? Of: kan ik het mogelijk maken?

Beslissing is genomen, en nu?

Hoe je het ook wendt of keert: om iets in je leven te veranderen, zal je iets moeten doen. Nadat de keuze gemaakt is, kun je een plan maken om je doelen te bereiken. Dit klinkt simpel, maar is niet altijd gemakkelijk. Het fijne is dat er genoeg mensen zijn die je kunnen helpen (je vrienden, familie, een collega). Mocht je merken dat het lastig of spannend is om de eerste stappen te zetten, dan is het een optie om je door een coach of psycholoog te laten supporten. Echt doen! Het leven is veel te kort om stil te staan.

Uiteraard mag je ook direct contact met ons opnemen via 085-7920004.

#lovelife #happy #healthylifestyle #supermom

Open sociale media en zie daar: allemaal succesvolle, sportieve, gezonde, smoorverliefde en gelukkige mensen. Mensen die geregeld te vinden zijn in de VS, Australië, Zuid-Afrika of Thailand. Een succesvolle carrière, een gelukkig gezinsleven, snoepreisjes, sporten èn natuurlijk ont-zet-tend gezond koken. Elke dag weer. Vers – want met pakjes koken is niet meer ‘van deze tijd’. Hoe doen al die mensen dat toch? Zijn dit de standaarden van tegenwoordig? Ik heb het met ons te doen.

Onderzoek naar perfectionisme

Wetenschappelijk onderzoek laat zien dat jongeren van nu hoger scoren op perfectionisme dan jongeren een decennium geleden (Gordon L. Flett, professor psychologie aan de York University in Canada). Perfectionisme; wat is dat eigenlijk? Het onderzoek (ruim 40.000 jongeren hebben mee gedaan!) maakt onderscheid tussen ‘op zichzelf gericht’, ‘sociaal voorgeschreven’ en ‘op anderen gericht’. De eerste gaat over onrealistische verwachtingen van jezelf, de tweede over ervaren druk uit de omgeving en de derde over jouw verwachting van anderen. Wat blijkt? Alle drie zijn gestegen, waarbij ‘sociaal voorgeschreven’ de duidelijke winnaar is. We voelen dus meer en meer dat de omgeving een hoge standaard ‘aan ons oplegt’. Daarnaast wordt ons ook voorgespiegeld dat geluk ‘maakbaar’ is. Ofwel: doe gewoon je best en dan word je uitermáte succesvol. Ofwel: als je niet uitblinkt (in eh.. alles?) dan heb je flinke steken laten vallen en moet je een tandje bijzetten.

Basisbehoeften jongeren

Perfectionisme en onzekerheid gaan hand in hand. Voor jongeren is het voor het zelfvertrouwen belangrijk om ‘leuk gevonden te worden’. Simpelweg: je wilt erbij horen. Dit is biologisch en sociaal-psychologisch bepaald, en is hartstikke gezond. Je neemt afstand van je ouders en sluit je aan bij ‘soortgenoten’. Je zelfbeeld wordt steeds meer bepaald door ‘hoe je in de groep valt’, dus ook ‘hoe je online in de smaak valt’. Als je van nature onzeker of perfectionistisch bent, dan is de invloed van sociale media zéér ongelukkig.

Een decennium vol veranderingen

Beïnvloeding door internet, dat kenden we kort geleden nog niet. De wereld is in 10 jaar enorm veranderd. Ik herinner me nog goed, in 2008 (precies 10 jaar geleden dus!) leerde ik mijn grote liefde Edo kennen. In dat tijdperk (nu lijk ik echt oud…) kwam sociale media nèt op. Na schooltijd dook je achter de PC en startte je MSN (met een inbelverbinding; het duurde soms minuten voordat je online was). WhatsApp bestond nog niet, we hadden SMS (voor de jongere generatie: je kortte teksten in om geld te besparen). Je deed je best om er op je profielfoto stralend uit te zien, want veel meer foto’s kon het web niet aan. Half naakte foto’s? Britney Spears in een naveltruitje: dàt was in die tijd al op het randje!

Overspoeld met informatie

Wat krijgen we nu toch enorm veel (sociale) informatie naar ons toe gegooid. We worden de hele dag geconfronteerd met ‘perfect lifes’. Nou zegt het merendeel: “Oh nee, dat beïnvloedt mij niet hoor!”. Houd jezelf echter niet voor de gek: dit gebeurt namelijk op onbewust niveau. We zetten onze levens af tegen de beelden online en komen tot de conclusie dat anderen meer, beter, perfecter en gelukkiger zijn. En daar worden we maar wat ongelukkig van.

Wat kunnen we doen? En wat willen we doen?

Dus wat te doen? De eerste stap is bewustwording over het effect dat de media heeft op ons zelf- en ideaalbeeld, en de tweede het bewustzijn dat je onbewust beïnvloed wordt. Dat je, als je al een beetje perfectionistisch bent, sneller ontevreden bent over hoe je leven eruit ziet. Dat je harder gaat werken om ‘perfect’ te zijn, om daarna erachter te komen dat het nog niet goed genoeg is. Ofwel: je vraagt teveel van jezelf. Het beste is dus om te minderen met sociale media, en duidelijk voor jezelf te bepalen wat ‘goed’ is. Is dat wat de media je voorspiegelt? Of heb je daar ook zelf ideeën over? Mag je van jezelf gewoon ‘zijn’, mag je ook op 80% functioneren (dat is toch een dikke 8?)? Mag je je storten op je carrière, maar dan wel minder sporten? Mag je soms ook gewoon een pizza  uit de diepvries halen, i.p.v. couscous met asperges en verse kruiden maken? Denk goed na en luister naar je hart: wat is voor jou ‘goed’? Wanneer ben jij blij en tevreden? En als je dat bent… moet je dat dan delen op sociale media, of geniet je er gewoon zelf of met je geliefden van? De keus is aan jou.

LIJSTJE met ideeën over alternatieven (app downloaden, mindfullness beoefenen, waar word je echt gelukkig van?

Om je te helpen minderen met sociale media, kun je apps downloaden om je smartphone gedrag in kaart te brengen. Er zijn zelfs apps die drempels opwerpen als je op je telefoon wilt kijken. Voorbeelden van geschikte apps:

• Qualitytime
• SPACE – Break Phone Addiction
• AntiSocial: phone addiction
• Social Fever – Beat Smartphone Addiction
• Crowdfire: Social Media Manager
• Stay Focused: App Block

Uiteraard  wordt perfectionisme niet alleen veroorzaakt door sociale media. Dus merk jij aan jezelf, ook als je mindert met sociale media, dat je perfectionistisch blijft en je onzeker voelt? Of lukt minderen met sociale media je simpelweg niet? Dan is het wellicht goed om hier hulp bij te zoeken. Raadpleeg je huisarts of het sociaal wijkteam, zij kunnen je op weg helpen. Uiteraard mag je ook direct contact met ons opnemen via 085-7920004.

Ik recycle gewoon die van vorig jaar (bron: Loesje)

Afvallen, sparen, eindelijk je scriptie afronden, nu dan ècht je mening gaan geven – allemaal voorbeelden van goede voornemens. Zeker in de maand januari zijn velen van ons hiermee bezig. Helaas moeten velen van ons in februari toch ook weer toegeven dat het wéér niet gelukt is. Hoe komt dit toch? Er zijn verschillende mogelijke oorzaken, waarvan een hele belangrijke: motivatie. “Huh” hoor ik je denken. “Maar we willen het toch zo graag”? Klopt. Maar tijdens SCIO’s training Dromen met Deadlines blijkt motivatie toch een big deal te zijn. In de eerste bijeenkomst scoren de deelnemers hun goede voornemen op: 1) Hoe graag wil je dit bereiken en 2) Hoe gemotiveerd ben je om met dit doel aan de slag te gaan? Wat blijkt? Op de laatste vraag scoorden mensen maar een laag cijfer. De reden? We hebben het al zo vaak geprobeerd en het is nooit gelukt.

Onze sluwe hersenen

Hoe kan dit toch? Hoe kan het dat we vroeg of laat toch weer vervallen in onze oude patronen van (over)eten, teveel geld uitgeven en onszelf wegcijferen? Om hier een antwoord op te kunnen geven, moeten we inzoomen op onze bovenkamer: het brein. Ons brein is het centrum van ons bestaan: ons gedrag, onze emoties en onze vaardigheden worden gestuurd door wat er in onze bovenkamer gebeurt. Laten we voor het gemak ons brein in 2 delen verdelen: het dieper gelegen ‘dierenbrein’ en de bovenkant – de hoog functionerende gebieden die ons ‘mens’ maken. Wij mensen kunnen terug denken, plannen, vooruit denken, relativeren en interpreteren. Het dierlijke brein wordt gestuurd door emoties – zowel de positieve emoties als de negatieve emoties. We weten allemaal hoe sterk emoties ons gedrag kunnen beïnvloeden. We zien een spin, beginnen te gillen en rennen weg. We krijgen een boze blik, denken dat die persoon ons niet mag, worden angstig en gaan piekeren. Als we er later over nadenken (met ons menselijke brein), lachen we vaak om ons gedrag en zien we in dat onze (automatische) reacties vaak niet nodig zijn. Onze emoties zijn simpelweg te sterk: 1-0 voor het dierenbrein. Uit onderzoek blijkt dat automatische emoties en automatisch gedrag (ofwel: gewoontes) ervoor zorgen dat gedrag moeilijk te veranderen is.

Opgeven dan maar?

Moeten we het er dan maar bij laten zitten? Nee, natuurlijk niet. We moeten ons menselijke brein streng toespreken. We zijn niet voor niets mens! We hebben zo ongelooflijk veel mogelijkheden en kwaliteiten: laten we die goed benutten. Laten we bewuste keuzes maken qua gedrag en ons dus niet (alleen) laten sturen door emoties. Emoties zijn ontzettend handig in veel situaties: maar als we ècht iets willen, zullen we die soms liefdevol opzij moeten zetten. Weg met die angst, weg met die twijfels, weg met die ‘beren op de weg’. Als we de focus op ons doel gevonden hebben, start de weg er naartoe. Dan heb je niks aan obstakels die je zelf creëert; je wilt iets, of je wilt het niet. Met een goede focus, een flinke dosis doorzettingsvermogen en een positieve mindset kom je een heel eind.

Ja, maar blijf maar gewoon hetzelfde!

En de mensen in je omgeving? Hoe denken die erover? Zijn die net zo blij met jouw nieuwe gedrag? Helaas blijkt dit vaak niet zo te zijn. Ben je eindelijk je eigen beren op de weg kwijt, gooien de mensen uit je leven nieuwe beren op je route. Dit doen zij lang niet altijd expres en al helemaal niet omdat ze jou je geluk niet gunnen. Sterker nog: vaak hebben de mensen niet eens door wat zij teweeg brengen met hun acties.

Hoe los je dit op?

Allereerst: communiceer je goede voornemens (je doelen – dat waar jij gelukkig van wordt). Als jouw omgeving niet weet waar je mee bezig bent, kun je ook niet verwachten dat ze rekening met je houden. Ook al is ons brein zo geëvalueerd dat wij in staat zouden moeten zijn om andermans gedachten en standpunten af te leiden – we blijken hier alles behalve goed in te zijn. Doe dit dus niet en communiceer helder en transparant wat je wilt bereiken. Je zult versteld staan van de behulpzaamheid van de mensen om je heen!

Help jezelf: vraag hulp!

Natuurlijk is alleen een positieve mindset en het communiceren van je doelen geen garantie voor succes. Het is slechts een begin (maar… “een goed begin is wel het halve werk”).  Wil je ècht je doelen bereiken, dan is er meer nodig. Uit onderzoek blijkt dat gedragsverandering en het vormen van nieuwe gewoontes jaren duurt. Dit kun je uiteraard versnellen, maar om dit op eigen houtje te doen is wel erg fanatiek. Er zijn allerlei trainingen ontwikkeld om je te begeleiden naar dat punt in je leven waar je wilt zijn. Één daarvan is SCIO’s Dromen met Deadlines, bestaande uit 3 avondsessies. In deze groepstraining staat het volgende op het programma:

• Inzicht in het brein: wat gebeurt er als je gemotiveerd bent en wat gebeurt er als je opgeeft?
• Inzicht in manieren om de motivatie hoog te houden
• Hoe stel je doelen?
• Hoe bepaal je de route?
• Wat zijn jouw patronen/gewoontes die je in de weg staan?
• Hoe zorg je ervoor dat je daar geen last meer van hebt?
• Hoe ga je om met weerstand vanuit jezelf en je omgeving?

Gedurende het jaar starten er diverse groepen, dus houdt de website (evenementenkalender) goed in de gaten.

“Goedemorgen, SCIO Tiel met Sascha”. “Ja goedemorgen, u spreekt met Jansen. Ik weet niet of ik goed zit… Maar ben jij ‘die speeltuinpsycholoog’? Ik denk even na en er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht. “Nou mevrouw, dit is niet mijn officiële titel maar u zou zo maar eens goed kunnen zitten!”. We hebben een kort maar prettig telefoongesprek en de intake is gepland. “Sjonge” dacht ik later. “De Speeltuinpsycholoog… deze titel is me eigenlijk nog meer waard dan mijn Mastertitel Psychologie!”

Kan het ook anders?

Mensen die dichtbij mij staan, weten dat ik als student al vrij ‘rebels’ was. Ik heb een grote weerstand tegen het uitdelen van diagnoses en het gebruik van medicatie. Begrijp me niet verkeerd: een diagnosestelling kan voor grote opluchting en voor begrip en acceptatie zorgen. Medicatie is voor sommigen ècht nodig om voldoende te kunnen functioneren in onze veranderlijke en complexe samenleving. Maar als ik in mijn praktijk een cliënt ontvang met maar liefst elf diagnoses (en ja, dat is echt gebeurd), vraag ik me toch sterk af of we hier niet in doorgeslagen zijn. Jarenlange onderzoeken en diagnosestellingen hadden de kwaliteit van leven nog nauwelijks verbeterd. Graven in het verleden, nog maar een extra verklaring van het gedrag en de gevoelens van deze cliënt toevoegen. Maar oplossingen bouwen? Daar was helaas nog geen tijd voor geweest. Oeps, en toen was ook het geldpotje nog eens leeg. Daar sta je dan: elf diagnoses en veel te weinig oplossingen.

Wetenschappelijk uniek

Ondanks dat psychologie een officiële wetenschap is, blijven gedrag, emoties en gedachten naar mijn mening vrijwel ongrijpbare begrippen. Ik vind dat psychologie niet vergeleken kan worden met bijvoorbeeld een exact vak zoals wiskunde of natuurkunde. We kunnen nooit zeggen dat ‘iets zo is’ of ‘A leidt altijd tot B’. We kunnen hooguit spreken van een ‘zekere waarschijnlijkheid’. Wij mensen zijn uniek en complex, net als de wereld om ons heen. We zijn niet in perfect afgemeten hokjes te plaatsen (ook al willen velen dit wel graag…). Dus de oplossingen die perfect op de perfecte hokjes aansluiten, zijn helaas onder geen enkele voorwaarde garantie voor vooruitgang. Waar de ene depressieve jongere baat heeft bij structureel sporten (bewegen is namelijk bewezen effectief voor depressie), wordt de andere nog depressiever als hij alleen al aan een sportschool dènkt. Deze tweede persoon heeft dan (eerst) iets anders nodig, en wij hulpverleners zullen samen met de cliënt op zoek moeten gaan wat dat ‘iets’ dan is. Samen de mogelijkheden onderzoeken en de weg uitkiezen die voor de cliënt het beste voelt.

Van probleemgericht naar oplossingsgericht

Een half jaar geleden kwam ik per toeval een psycholoog tegen waarmee ik vanaf dag één een enorme klik mee heb. Een zeer ervaren en relatief succesvolle psycholoog die mijn eigenwijsheid wel kon waarderen. Hij vroeg me tijdens één van onze gesprekken waar ik over 5 jaar wilde staan als psycholoog. Precies wist ik dit nog niet, maar door ontwikkelen in mijn vakgebied stond vast. Volgens hem behoort mijn werk- en denkwijze tot de Oplossingsgerichte Psychologie. Om me hier meer in te kunnen verdiepen en te versterken, raadde hij de Mastercourse Oplossingsgericht Werken en Denken van Louis Cauffman aan. Na het lezen van de brochures dacht ik “Ja!”. Wat mij aansprak was de volgende uitspraak: “Je hebt twee soorten hulpverleners: een goede en een slechte. Het is de cliënt die bepaalt bij welke groep jij hoort”. Dit is iets waar ik ongelooflijk veel verbinding mee voel. Cliënten willen vaak geen wetenschappelijke theorieën horen of ellelange verslagen lezen. En de gestandaardiseerde methodes voelen meestal ook niet zo lekker. Maar wat willen cliënten dan wel?

Wat willen cliënten dan wel?

Binnen de zorg is er veel onderzoek gedaan naar cliënttevredenheid. Er zijn diverse factoren waar cliënten blij (of minder blij) van worden en de volgende zijn het belangrijkste:

• Duidelijke informatie over de behandeling
• Inspraak in de behandeling
• Positieve benadering door de hulpverlener
• Mooie resultaten

De eerste drie punten zijn in essentie goed te bereiken: dit is namelijk iets waar wij hulpverleners zelf veel in kunnen doen. De eerste betekent overigens niet dat cliënten een pasklaar uitgestippeld plan (ofwel een methode) willen zien. Wel willen zij duidelijkheid over de gang van zaken, over wat er van hen verwacht wordt en wat zij van de hulpverlener kunnen verwachten. Begrepen worden, inspraak hebben, een echte samenwerking aangaan om zo te zorgen voor mooie resultaten. Zo zou het moeten zijn en hier doen wij bij SCIO heel erg ons best voor. Als wij naar de speeltuin moeten om dit te bereiken, doen wij dat met heel veel plezier!

Afgelopen zomer liep ik in de mooie haven van Marmaris: prachtig uitzicht over zee, lachende mensen, fleurige zomerjurkjes en kleurrijke cocktails. Ik liep met mijn vriend over de sfeervol verlichte boulevard en bekeek de prachtige jachten die ritmisch op en neer deinden in de zee. “Wauw” dacht ik. “Wat zou het geweldig zijn om zo’n boot te hebben. Wat een leven heb je dan!”. Mijn oog viel op een man die op de achtersteven van het mooie schip ‘Anna’ stond. Hij keek opzij. Naast hem lag een gigantische witte Bayliner waarmee je met gemak alle oceanen over kunt. Anna was mooi, echt prachtig, maar toen ik beter keek zag ik wat de man zag. Anna was kleiner dan “buurvrouw Giana” en het wit glansde niet zo stralend. En bij nader inzien zaten er ook wat roestplekjes naast het anker en waren de kussentjes aan vervanging toe. De man zuchtte eens diep, om zich vervolgens terug te trekken in de kajuit.

Ik wil meer dan jij

Van nature hebben mensen een ‘need to belong’; ofwel een behoefte om bij een groep te horen. In het Westen is daarnaast de ‘need to be different’ ontstaan: het ‘overstijgen’ van anderen en het profileren van jezelf als uniek, mooi, talentvol en bijzonder. Een prestatiecultuur, daar leven wij in. “VWO is de norm” las ik laatst nog in het NRC Handelsblad. We moeten meer, beter, harder en hoger. Maar het blijkt maar weer: zelfs op de hoogste tree is het nog niet goed genoeg. De waarde die we geven aan prestaties of bezit hangt af van wat mensen om ons heen laten zien. Het aantal ‘likes’ op Facebook, het aantal volgers op Instagram: we zijn constant aan het meten en wegen hoe goed we het doen ten opzichte van anderen. En we doen het allemaal, ook ik. Mijn 8 voor het tentamen was in een oogwenk een stuk minder waard toen mijn medestudent een 9 scoorde.

Ik zit stil en ben gelukkig

Ik kijk met bewondering naar mensen uit ‘het Oosten’, met de Dalai Lama als kopstuk. De wijsheid in zijn woorden en de rust en tevredenheid die hij van top tot teen uitstraalt: geweldig. Ondanks dat de mensen daar heel sober leven en dat hun waardevolste bezit een buddhabeeldje is: zij ogen tevreden. Dankbaarheid en liefde voor zichzelf, hun omgeving en het leven in het algemeen: dat is hun rijkdom. Zij hebben geen bijscholingsdiploma’s, een vakantiehuis, een boot of een dikke auto nodig. Zij zijn gelukkig met een klein hutje, een meditatiematje en een bakje rijst. Het lijkt me een heerlijk leven.

Wat is er met ons gebeurd?

Één verklaring kan zijn dat onze ‘need to belong’ is overtroffen door de ‘need to be different’. We laten ons opslokken door ambitie, zelfontplooiing, de (sociale) media en geld. Maar… er lijkt hoop te zijn! Het Westen lijkt zich te realiseren dat de drang naar perfectie (wat dat dan ook mag zijn) ook niet alles is. De matjes worden uitgerold en de kussens neergelegd: Mindfullness en andere vormen van meditatie worden ook in Europa met de dag populairder. Ik moet zeggen: ik had moeite om me aan dit ‘vreemde’ over te geven. Maar wat heeft het me ongelooflijk veel opgeleverd. Je groeit als mens en je ziet weer wat belangrijk is in het leven. De eerste onderzoeken laten zien dat het leidt tot minder stress, een betere gezondheid en een minder oordelende houding. Ik beaam dit volledig en zet het regelmatig in tijdens mijn sessies. De combinatie met de vrij nieuwe stroming ‘Positieve Psychologie’ vind ik heel mooi. Aspecten van de Oosterse tevredenheid vermengd met het nuchtere Westerse sausje. Heerlijk!

Doorrennen of afremmen?

Hoe is het met jouw tevredenheid? Ben jij meer Oosters of Westers? Beantwoord hiervoor de volgende vragen en beslis zelf:

• Ben ik tevreden met mijn leven?
• Zo niet: wat mist er dan precies?
• Wat zou je dan willen bereiken (korte en/of lange termijn)
• Wat moet ik daarvoor doen (of laten)?
• Zal ik gelukkig zijn, zodra ik dit gehaald heb?

De laatste vraag is het belangrijkst en de kans is groot dat jou (eerlijke) antwoord is: ‘Nee, waarschijnlijk niet’. Bedenk je dan eens: heeft het zin om te blijven rennen, springen, vliegen, en haasten? Je kapot werken zodat je een boot kan kopen, om er in Marmaris achter te komen dat deze toch wel erg klein is?

Laten wij Westerse mensen eens gaan zitten. Heel stil. Op een Yogamatje genieten van een bakje bami. Zou dat niet geweldig zijn?

Die enge psycholoog

Sinds ik als zelfstandig psycholoog ben begonnen, merk ik regelmatig iets soortgelijks binnen mijn praktijk. Kinderen, jongeren en ouders ontspannen zichtbaar zodra ze aan tafel zitten (juist: zitten – niet liggen op een sofa…). Alsof ik toch wel meeval in vergelijking met het schrikbarende beeld wat ze voor ogen hadden. Als ik op een later moment vraag of het traject zo was als ze hadden verwacht, hoor ik meestal ‘nee’. Dat er naast ruimte voor tranen ook veel gelachen wordt en het allemaal niet zo zwaar is, was iets wat ze niet voorzien hadden.

Psychologie op de werkvloer

Binnen mijn zakelijke netwerk merk ik het ook. “Een psycholoog? Binnen ons bedrijf? Nee, dat hebben we niet nodig hoor!” Zodra je goed luistert en doorvraagt, blijkt dat een psycholoog juist enorm veel kan doen. En hier doel ik zeker niet op het ‘verwerken van verborgen trauma’s’. Verre van dat zelfs. Ik houd me veel meer bezig met persoonlijke groei, positiviteit en de toekomst.

Mijn missie

Deze ervaringen prikkelden mij om een blog te starten. Ik heb mijn businessplan weer eens doorgelezen en mijn doel zit weer helder op mijn netvlies: ik wil met SCIO de drempel om naar de psycholoog te gaan drastisch verlagen. Met deze blog wil ik jullie een kijkje in de keuken van het mooie werkveld geven. Want wat hebben wij psychologen een mooi beroep! Ik zou zeggen: profiteer ervan!

Wat kun je in mijn blogs verwachten?

• Leuke verhalen en anekdotes over het vak
• Tips om met jouw alledaagse obstakels om te gaan
• Adviezen om je doelen te bereiken
• Leuke acties en aanbiedingen voor cursussen, workshops en events
• Stof om over na te denken